Wat je presteert, doet er niet toe en er is ook geen haast; de sfeer is het belangrijkste. Onderweg zie ik talloze lopers zitten en selfies maken, lopers in kroegen en veel gedans. Niet te beschrijven: zo’n race maak je nergens mee! Na de finish wisselen we onze ervaringen uit en genieten van onze roes. Nu kijken we vooruit naar de rest van onze reis: het bezoek aan een project van Plan. De race is gelopen, maar de strijd voor meisjes gaat door.”
“De race voor de meisjes is nog niet gelopen”
Door Jessica Zoghary
“Niemand weet wat ons vandaag te wachten staat. Onderweg naar de start kleuren de straten langzaam geel en groen. Dat het druk zou zijn, wist ik. Maar hoe het voelt om tussen 40.000 mensen te staan, dat weet je pas als je het meemaakt.”
“Nog voor de race begint, kijk ik mijn ogen uit: op straat kan je je laten schminken in de kleuren van de Ethiopische vlag of een masker kopen met het gezicht van Haile Gebrselassie erop. Startvakken zijn er niet. Ik zoek een plekje in het midden en laat me vanaf daar meevoeren met de massa. De eerste drie kilometer vragen we ons af waarvoor we eigenlijk getraind hadden. Rennen is bijna onmogelijk, dus doen we een ‘Great Ethiopian Walk’. Bij de eerste heuvel voel ik de druk in mijn hoofd stijgen en worden mijn benen zwaarder. Gelukkig herken ik het gevoel van de training. Pas na vijf kilometer lijkt het meer op hardlopen.”
Het is één groot feest. Uit ‘all walks of life’ zie je mensen meelopen: volwassenen, kinderen, ouderen, mensen op krukken en op stelten, mensen in renkleding, mensen in gewone kleren...
“Vallen, bloeden, tranen, pijn”
Uit de Cycle for Plan-blog van Miss Lipgloss
“Vallen, bloeden, tranen, pijn, kan ik dit? Twijfels, waarom doe ik dit eigenlijk? Elke dag tussen de zeventig en honderd kilometer fietsen, mensen ontmoeten die met verwondering mijn witte handen vastpakken en zachtjes knijpen in mijn bovenbenen, zo vies worden dat ik niet meer weet waar het zweet begint en de modder eindigt, even wachten tot een kudde buffels is overgestoken en gewoon weer op de fiets stappen na een val. Deze reis is er een met veel eerste keren.”
“Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen, de groep sleepte me er doorheen. Na de fysieke en mentale steile klimmen: knuffels, aanmoedigingen, samen de eindstreep halen en trots zijn. Op elkaar, want ook al hebben we allemaal onze eigen doelen, we doen het samen.”
“Liem en ik hebben samen haar naam gemaakt van de plakletters die ik had meegebracht. Ze vertelde dat ze graag naar school gaat. En we ontdekten dat we allebei katten en een hond hebben. Ik vond het bijzonder om heel even zo dichtbij haar te komen. Die hele dag, ook het etentje buiten op straat met de Plan-medewerkers en de dorpsbewoners, was echt het hoogtepunt van deze bijzondere reis. Nog vaak denk ik: daar zit Liem hoog in de bergen, zonder haar ouders. Hoe zou het met haar zijn?”
“Ik denk vaak: hoe zou het met Liem zijn?”
“‘Are you okay?’ Liem bleef het maar aan mij vragen”, vertelt sponsor Marjolijn Boomsma, kersvers terug van haar fietsavontuur Cycle4Girls in de Vietnamese provincie Lai Châu. “Het ontroerde me dat een meisje van nog maar negen jaar dat aan mij vroeg.”
“Het zag er eerst naar uit dat de ontmoeting met Liem letterlijk in het water zou vallen. Het regende pijpenstelen op de geplande dag, en het bergpad van Liems huis naar het dal was veranderd in een modderstroom. Veel te gevaarlijk voor haar om de berg af te komen. Al mijn fietsmaatjes hadden hun sponsorkind al gesproken. Stond ik daar een beetje ongemakkelijk in mijn fietskleren te wachten. Maar toen klaarde het weer ’s middags toch nog op, en de medewerkers van Plan Vietnam konden regelen dat Liem alsnog werd opgehaald, uren laten dan gepland.”
“Ze bleek een pittig meisje, volwassen voor haar leeftijd en helemaal niet verlegen. Maar ja, wat wil je? Haar ouders wonen en werken in China om geld te verdienen. Wanneer ze terugkomen? ‘Als ze genoeg verdiend hebben’, zei Liem. En ondertussen woont ze alleen met haar jongere broertje. ’s Ochtends gaat zij naar school en daarna zorgt ze voor haar broertje en het huishouden. Liems oma woont vlakbij en houdt waarschijnlijk een oogje in het zeil, maar toch...”
Voor de meeste deelnemers was het een onvergetelijke ervaring, maar ze kregen het niet cadeau. Ruim 300 kilometer fietsen door het bergachtige noorden van Vietnam of tien kilometer rennen op grote hoogte in Ethiopië. Meedoen aan de challenges van Plan betekende afzien, blaren, fondsen werven en grenzen verleggen. Maar de beloning was minstens zo groot: een ontmoeting met sponsorkinderen en bijdragen aan het werk van Plan.
De grote uitdaging
Plan’s challenges brachten € 191.850 op
The Great Ethiopian Run
Samen de eindstreep halen
Ontmoeting met Liem
